Ο Ωραίος Νεκρός εκοιμήθη απόψε.
Ακουμπισμένος στα γερά μπράτσα των αγοριών.
Μυρωμένος από τα ανόθευτα δάκρυα των κοριτσιών.
Ευειδής.
Απρίλης ολάνθιστος.
Με τις εαρινές μυρωδιές να ψαλμωδούν το «ω γλυκύ μου έαρ»
Αφημένο κάτω απ’ το νεκροσέντονό του ήταν εκείνο το μικρό.
Σα ξεχασμένο θαρρείς.
Που έκλαιγε σιγανά γυρεύοντας ν’ αλλάξει τον κόσμο.
Και τ’ άστρα το περιγελούσαν.
Ύστερα ξημέρωσε μιαν Ανάσταση.
Μα ήταν κάποιου άλλου.
Ως συνήθως.
Maria Strigkou
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον. Ο θρήνος της Παναγίας, που σαν μια απλή μάνα, πονάει βλέποντας τον μονάκριβο γιό της πάνω στο Σταυρό, εκφράζεται μέσα από τον ωραιότερο και συγκινητικότερο βυζαντινό ύμνο της εκκλησίας μας.
….Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους…..