Ένα αφελές σκυλί που κέρδισε και…δίχασε ακόμα και την ίδια την Disney
Πρόκειται για τον πιο αξιαγάπητο αδέξιο της 9ης τέχνης. Ο λόγος για τον Γκούφυ, μια από τις πιο αισιόδοξες φιγούρες του κόσμου των καρτούν! . Οι χαρακτηρισμοί που μπορούν να του αποδοθούν άπειροι κι η μοναδικότητα του χαρακτήρα του που τον κάνει να ξεχωρίζει εμφανής από την πρώτη στιγμή.
Ο Γκούφυ, σε αντίθεση με την υπόλοιπη χιουμοριστική παρέα του, δεν έκανε ντεμπούτο ως πρωταγωνιστής αλλά το ξεκίνημα της «καριέρας» του έγινε κατά κάποιο τρόπο τυχαία. Αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο, θα κάναμε λόγο για την πεμπτουσία του αμερικάνικου ονείρου.
Στις 25 Μαΐου 1932 προβλήθηκε ένα καρτούν με τίτλο “Mickey’s Revue” στο οποίο ο Μίκυ με τη Μίνι, τον Οράτιο και την Κλάραμπελ παρουσίαζαν στο κοινό ενός θεάτρου ένα μουσικοχορευτικό σόου. Ανάμεσα στους θεατές, ο Γκούφυ, ο οποίος ενοχλούσε τους πάντες με το εκκωφαντικό ασταμάτητο γέλιο του και τον εκνευριστικό τρόπο που τραγάνιζε τα φιστίκια του.
Ο χαρακτήρας τράβηξε τα βλέμματα και άρεσε πολύ, τόσο που αμέσως οι σχεδιαστές της Disney σκέφτηκαν να τον μετατρέψουν σε ήρωα, αφού πρώτα του έβγαλαν το μουσάκι και τα γυαλιά για να’ ναι πιο συμπαθής.
Το απροσδόκητο της σύλληψής του προκύπτει κι από το ότι είναι η μοναδική περίπτωση στην πρώιμη ιστορία της Disney που για ένα νέο χαρακτήρα δεν επιλέγεται ένα καινούργιο ζώο, όπως συνέβαινε μέχρι τότε, αλλά και πάλι σκύλος, καθώς ο Πλούτο προϋπήρχε (εξαίρεση η Μίνι και η Νταίζυ που ήταν τα έτερα ήμισυ των Μίκυ και Ντόναλντ). Αμέσως ο χαρακτήρας του εκθρόνισε τον Οράτιο από το ρόλο του κολλητού του Μίκυ και μαζί με τον Ντόναλντ συνέθεσαν το απόλυτο ξεκαρδιστικό τρίο.
Πατέρας του ο αμερικανός σχεδιαστής Arthur Babbitt, ενώ το αρχικό όνομα που του είχε δοθεί ήταν “Dippie Dawg”, δηλαδή τρελό σκυλί. Αργότερα και λόγω της έκδηλης αφέλειάς του επικράτησε το “Goofy”.
Πρώτη φωνή κι εμπνευστής του αξέχαστου ιδιαίτερου γέλιου του Γκούφυ (αλλά και όλων των κραυγών που έβγαζε) ήταν ο Pinto Colvig, ο οποίος το 1939 «τα τσούγκρισε» με την Disney κι αφήνει έτσι τον Γκούφυ μουγγό.
Η σειρά επεισοδίων με τίτλο “How To…” που ακολούθησε με τον Γκούφυ να μιλάει ελάχιστα και να προσπαθεί να μάθει τα ολυμπιακά αθλήματα ή να ιππεύει ένα άλογο ή να κάνει σκι ή να ψαρεύει υπό τις οδηγίες κάποιου αφηγητή (όλοι τα έχουμε δει αποχαυνωμένοι) έγιναν ανάρπαστα και εκθειάστηκαν για τον επιπρόσθετο εκπαιδευτικό τους χαρακτήρα στα παιδιά. Έτσι, το γεγονός της φυγής του Colvig, παρότι αρχικά προκάλεσε ανησυχία για το μέλλον του ήρωα, στέφθηκε στο τέλος με απόλυτη επιτυχία.
Όλοι λίγο πολύ έχουμε αναρωτηθεί γιατί ανά τα χρόνια έχουμε δει τον Γκούφυ με δύο (ή και πιο πολλές) διαφορετικές μορφές. Βέβαια αυτό δεν αποθάρρυνε κανέναν, καθώς και τα δύο στυλ του ήταν εξίσου ελκυστικά.
Ο λόγος όμως είναι ο εξής: Ο Walt Disney από την αρχή δεν είχε πολυσυμπαθήσει τον Γκούφυ, καθώς θεωρούσε πως γενικά τα αφελή, χαζοχαρούμενα καρτούν είναι ρηχά, χωρίς συναισθηματικό βάθος και δεν ταυτίζεται μαζί τους ο θεατής.
Στη δεκαετία του 1950 λοιπόν πήρε το θέμα πάνω του, θέλοντας να δώσει στον Γκούφυ την υπόσταση που ένιωθε ότι έλειπε, ένα project που είχε τον τίτλο “Everyman”. Ήθελε να τον ταυτίσει με τον καθημερινό άνθρωπο, που ξεκινάει για τη δουλειά του και σκοντάφτει σε εμπόδια, που κάνει δίαιτα, που μαθαίνει πώς να φροντίζει τα παιδιά του ή να κόβει το κάπνισμα.
Με άλλα λόγια, του έδωσε ένα ρόλο «πασπαρτού» και γι’ αυτό, αφαίρεσε την υπερβολική του αφέλεια, τα δυο μπροστινά δόντια του και τα μεγάλα αυτιά που του έδιναν έναν κωμικό τόνο, ενώ ορισμένες φορές του έδινε φωνή κανονικού ανθρώπου.
Αν παρατηρήσετε τα καρτούν αυτής της περιόδου, κανένα δεν ξεκινά με τη γνωστή εισαγωγή “Walt Disney presents Goofy”. Το όνομα αυτό το έθαψε προσωρινά (για ευνόητους λόγους) κι αντ’ αυτού, τον αποκαλούσαν George, γεμίζοντας τα αθώα μυαλά μας με απορίες του τύπου «Ποιος διάολο είναι ο Τζορτζ κι από πού ξεφύτρωσε, αφού εγώ είπα στη μαμά μου να μου βάλει Γκούφυ στο βίντεο;». Έκτοτε, οι δύο αυτοί χαρακτήρες έτρεχαν παράλληλα, με την «Γκούφυ» εκδοχή να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε και στην εξαιρετική σύλληψη του Super Goofy (1965), ένα χαρακτήρα εκ διαμέτρου αντίθετο από τον ατσούμπαλο γκαφατζή Γκούφυ και ταυτόχρονα μια άλλη εκδοχή-παρωδία του γνωστού Superman. Είναι το πρώτο εγχείρημα της Disney να δώσει καριέρα σούπερ ήρωα σε κάποιο καρτούν της.
Πώς; Μα φυσικά τρώγοντας φιστίκια που είχαν εκτεθεί σε ακτινοβολία μετεωρίτη κι ερχόμενος αντιμέτωπος με όλη τη συμμορία των κακών που κατέβασε η φαντασία των σχεδιαστών της Disney. Φυσικά, πάντα ξεχνούσε να βάλει στο καπέλο του παραπάνω φιστίκια κι η επίδρασή τους τελείωνε τις πιο άκυρες στιγμές, όταν ο Γκούφυ πετούσε ή ήταν έτοιμος να επιτεθεί, οπότε πάντα έπρεπε στο τέλος να τα βγάλει πέρα ως απλός Γκούφυ.
