Η ιερακοθηρία στην Αραβική Χερσόνησο είναι μια αρχέγονη πρακτική που αναπτύχθηκε ανάμεσα στην ανάγκη για διατροφή και στην απόλαυση του κυνηγιού.
Το πότε οι Βεδουίνοι άρχισαν να εκπαιδεύουν γεράκια για κυνήγι είναι άγνωστο. Η αρχαία πρακτική τους να παγιδεύουν γεράκια όμως, μας πηγαίνει σε αιώνες πίσω, στην αυγή της ιστορίας!
Ο Βεδουίνος έσκαβε έναν λάκκο στην άμμο, έμπαινε ολόκληρος μέσα, κάλυπτε το κεφάλι του με ένα καλάθι και ξερόχορτα, ενώ το μόνο που εξείχε ήταν… ένα γαντοφορεμένο χέρι που κρατούσε ένα περιστέρι. Μετά από πολλές ώρες βασανιστικής αναμονής στην έρημο, το γεράκι ξεγελιόταν και χιμούσε στο περιστέρι! Τότε, ο Βεδουίνος το έπιανε και το σκέπαζε αμέσως με ένα πανί, για να μη χαλάσουν τα πολύτιμα φτερά του.
Η φοράδα του ήταν το υπέρτατο μέσο μεταφοράς, ενώ τα γεράκια και τα σκυλιά του μπορούσαν να εξασφαλίσουν την τροφή της οικογένειας, σε οποιεσδήποτε καταστάσεις.
Η άλλη πρακτική σύλληψης ήταν αυτή που περιγράφεται και στον Ερωτόκριτο του Κορνάρου: ένα περιστέρι δεμένο σε έναν χαλινό, τοποθετείτο πίσω από ένα δίχτυ πάνω στο οποίο έμπλεκε το γεράκι κατά την επίθεσή του.
Ακολουθούσε μια περίοδος προσαρμογής και δημιουργίας εξάρτησης του γερακιού με τον νέο κάτοχο, πρώτο βήμα της οποίας ήταν να ράψουν τα βλέφαρά του με μια ατραυματική τεχνική ώστε κρατώντας το πουλί στο σκοτάδι για να το ηρεμήσουν και να το ημερέψουν.
Η εποχή αυτή έχει περάσει ανεπιστρεπτί, καθώς όλα τα αρπακτικά του Κόλπου σήμερα είναι προϊόντα εκτροφής και όχι σύλληψης. Η πρακτική της σύλληψης σήμερα έχει εγκαταλειφθεί σχεδόν ολοσχερώς, αφού σχετιζόταν με την περιορισμένη επιβίωση των γερακιών στη διάρκεια της εξημέρωσης, της εκπαίδευσης και της μεταφοράς.
Βέβαια τα πουλιά που συλλαμβάνονταν, είχαν την τύχη να απελευθερώνονται μετά το τέλος της παραγωγικής τους ηλικίας (που ήταν μόνο δύο τρία χρόνια), αφού μπορούσαν να επιβιώσουν μόνα τους στην άγρια φύση.
ΕfiSoul63 