Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 1901-2015

Σύροι διασώστες, ο Πάπας Φραγκίσκος και οι Έλληνες νησιώτες που βοήθησαν πρόσφυγες είναι ανάμεσα στα φαβορί για το φετινό Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2016.

Ο φετινός νικητής θα καταφέρει να αφήσει πίσω του έναν αριθμό-ρεκόρ συνυποψηφίων. Συνολικά οι υποψηφιότητες φτάνουν τις 376.

Πρόκειται για 228 άτομα και 148 οργανισμούς.

Η ψηφοφορία γίνεται κάτω από απόλυτη μυστικότητα. Δεν ανακοινώνονται καν τα ονόματα των υποψηφίων, παρά 50 χρόνια μετά, κάτι που καθιστά πολύ δύσκολες τις προβλέψεις.

Υπάρχει ωστόσο έντονη φημολογία για τα ονόματα στη λίστα. Στα δημοσιογραφικά φαβορί αυτή τη χρονιά συγκαταλέγονται:

Τα Λευκά Κράνη της Συρίας

Τα μέλη αυτής της ΜΚΟ τα τελευταία χρόνια έχουν σταθεί απέναντι σε βόμβες για να διασώσουν περίπου 60.000 άτομα από τα συντρίμμια του πολέμου στη Συρία.

Το δύσκολο έργο τους δεν επιτυγχάνεται χωρίς απώλειες: 160 διασώστες έχουν σκοτωθεί, κυρίως κατά τη διάρκεια αεροπορικών επιδρομών.

Οι Έλληνες νησιώτες που βοήθησαν πρόσφυγες

Βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της προσφυγικής κρίσης, χωρίς να είναι οι ίδιοι πρόσφυγες. Κατά κύριο λόγο έδωσαν το χέρι τους σε ανθρώπους που το είχαν ανάγκη, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ψαράδες που διέσωσαν με τις βάρκες του ή χωριανοί που προσέφεραν καταφύγιο και φαγητό σε ταλαιπωρημένους πρόσφυγες.

Ο αγώνας των Ελλήνων νησιωτών, έστω και μέσα από αυτή τη φήμη για υποψηφιότητα, αναγνωρίζεται, ακόμα και αν η αναγνώριση δεν συνοδευτεί από το Νόμπελ Ειρήνης.

Ο Πάπας Φραγκίσκος

Κανένας Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας δεν έχει κερδίσει Βραβείο Νόμπελ ξανά. Όμως, το όνομα του Πάπα Φραγκίσκου ακούγεται αρκετά.

Έχει καταφέρει να κερδίσει τις καρδιές των πιστών αλλά και το ενδιαφέρον και την εμπιστοσύνη ανθρώπων που δεν βρίσκονται κοντά στην Εκκλησία.

Ο καθαρός του λόγος για τους πρόσφυγες, για τη φτώχεια, τις κλιματικές αλλαγές και την διαφορετικότητα των ατόμων, τον κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα στους προκατόχους του.

Αφήνοντας πίσω τη χλιδή των εμφανίσεων, παρουσιάζεται προσιτός στους πιστούς και δεν διστάζει να επισκέπτεται περιοχές όπου υπάρχει ανάγκη. Όπως στην περίπτωση της επίσκεψης που έκανε στη Λέσβο για να πει στους πρόσφυγες ότι δεν είναι μόνοι τους.

Στον κατάλογο με τα φαβορί, εμφανίζονται ακόμα η Άνγκελα Μέρκελ, η Σούζαν Σάραντον, ο Ντόναλντ Τραμπ και η Νάντια Μουράντ.

 

Το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης είναι ένα από τα πέντε Βραβεία Νόμπελ, που θεσπίστηκαν από τον Σουηδό βιομήχανο και εφευρέτη Άλφρεντ Νόμπελ. Με βάση τη διαθήκη του Νόμπελ το βραβείο αυτό πρέπει να δίνεται «στο πρόσωπο που είχε τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην αδελφοποίηση των εθνών, στην κατάργηση ή τη μείωση των στρατιωτικών δυνάμεων και στη διεξαγωγή και προώθηση ειρηνευτικών διαδικασιών».

Έτος	Όνομα	Χώρα καταγωγής	Σημειώσεις
1901	Ερρίκος (Ανρί) Ντυνάν	Ελβετία	ιδρυτής του Ερυθρού Σταυρού[11]
	Φρεντερίκ Πασσύ	Γαλλία	ιδρυτής και πρόεδρος της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης[11]
1902	Ελί Ντυκομέν Σαρλ Αλμπέρ Γκομπά	Ελβετία	εξέχοντα μέλη του Διεθνούς Μόνιμου Γραφείου για την Ειρήνη[12]
1903	Γουίλιαμ Ράνταλ Κρέμερ	Ηνωμένο Βασίλειο	γραμματέας της Ένωσης Διεθνούς Διαιτησίας[13]
1904	Ινστιτούτο Διεθνούς Δικαίου	Βέλγιο	[14]
1905	Μπέρτα φον Ζούτνερ	Αυστροουγγαρία	επίτιμη πρόεδρος του Διεθνούς Μόνιμου Γραφείου για την Ειρήνη[15]
1906	Θεόδωρος (Θίοντορ) Ρούζβελτ	ΗΠΑ	Πρόεδρος των ΗΠΑ, πρωτοστάτης στην ίδρυση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης[16]
1907	Ερνέστο Τεοντόρο Μονέτα	Ιταλία	μέλος του Διεθνούς Γραφείου για την Ειρήνη[17]
	Λουί Ρενό	Γαλλία	καθηγητής διεθνούς δικαίου, δικαστής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης[17]
1908	Κλας Πόντους Άρνολντσον	Σουηδία	ιδρυτής της Σουηδικής Επιτροπής Διαιτησίας και Ειρήνης[18]
	Φρέντρικ Μπάγερ	Δανία	επίτιμος πρόεδρος του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης[18]
1909	Ογκύστ Μαρί Φρανσουά Μπερνέρ	Βέλγιο	μέλος του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου[19]
	Πολ Ανρί Μπαλουέ ντ’ Ετουρνέλ, Βαρόνος ντε Κονστάν	Γαλλία	ιδρυτής και πρόεδρος της επιτροπής διαιτησίας του γαλλικού κοινοβουλίου[19]
1910	Διεθνές Γραφείο Ειρήνης	Ελβετία	με έδρα τη Βέρνη [20]
1911	Τομπίας Μίκαελ Κάρελ Άσερ	Ολλανδία	Πρωθυπουργός της Ολλανδίας, πρωτοστάτης σε διεθνείς διασκέψεις για τη επίλυση νομικών διαφορών μεταξύ των εθνών[21]
	Αλφρεντ Χέρμαν Φριντ	Αυστροουγγαρία	μέλος του Διεθνούς Γραφείου για την Ειρήνη[21]
1912	Ελάιχου Ρουτ	ΗΠΑ	«για το ξεκίνημα πολλών διαιτητικών συμφωνιών»[22]
1913	Aνρί λα Φοντέν	Βέλγιο	πρόεδρος του Διεθνούς Γραφείου για την Ειρήνη[23]
1914	Δεν απονεμήθηκε [α]
1915	Δεν απονεμήθηκε [α]
1916	Δεν απονεμήθηκε [α]
1917	Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού[24]	Ελβετία
1918	Δεν απονεμήθηκε [α]
1919	Γούντροου Ουίλσον	ΗΠΑ	πρόεδρος των ΗΠΑ, πρωτεργάτης των Ηνωμένων Εθνών[25]
1920	Λεό Μπουρζουά	Γαλλία	πρόεδρος του συμβουλίου των Ηνωμένων Εθνών[26]
1921	Γιάλμαρ Μπράντινγκ	Σουηδία	Σουηδός πρωθυπουργός και ειδικός παρατηρητής της Κοινωνίας των Εθνών[27]
	Κρίστιαν Λους Λάνγκε	Νορβηγία	γενικός γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Ενωσης των Βρυξελλών[27]
1922	Φρίντγιοφ Νάνσεν	Νορβηγία	Νορβηγός ειδικός απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών, ιδρυτής του Διεθνούς Γραφείου Νάνσεν για τους Πρόσφυγες και δημιουργός του διαβατηρίου Νάνσεν για τους πρόσφυγες[28]
1923	Δεν απονεμήθηκε [α]
1924	Δεν απονεμήθηκε [α]
1925	Σερ Όστιν Τσάμπερλεν	Ηνωμένο Βασίλειο	«για τις Συνθήκες του Λοκάρνο»[29]
	Τσαρλς Γκέιτς Ντόουζ	ΗΠΑ	πρόεδρος της επιτροπής αποζημιώσεων μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και οργανωτής του σχεδίου Ντόους[29]
1926	Αριστίντ Μπριάν	Γαλλία	«για τη συνθήκη του Λοκάρνο»[30]
	Γκούσταφ Στρέσεμαν	Γερμανία
1927	Φερντινάν Μπουισόν	Γαλλία	ιδρυτής και πρόεδρος της Κοινωνίας των Εθνών.[31]
	Λούντβιχ Κβίντε	Γερμανία	ειδικός απεσταλμένος σε πολλές διαπραγματεύσεις για την ειρήνη[31]
1928	Δεν απονεμήθηκε [α]
1929	Φρανκ Κέλογκ	ΗΠΑ	«για τη συνθήκη Κέλογκ – Μπριάντ»[32]
1930	Νάθαν Σέντερμπλομ	Σουηδία	ηγέτης του κινήματος του οικουμενισμού στον 20ό αιώνα[33]
1931	Τζειν Ανταμς	ΗΠΑ	ιδρύτρια και πρόεδρος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Γυναικών για την Ειρήνη και την Ελευθερία[34]
	Νίκολας Μάρεϊ Μπάτλερ	ΗΠΑ	για την προώθηση της συνθήκης Κέλογκ – Μπριάντ[34]
1932	Δεν απονεμήθηκε [α]
1933	Νόρμαν Έιντζελ	Ηνωμένο Βασίλειο	συγγραφέας, μέλος της εκτελεστικής Επιτροπής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Συμβουλίου Ειρήνης[35]
1934	Αρθουρ Χέντερσον	Ηνωμένο Βασίλειο	πρόεδρος της Διάσκεψης για τον Αφοπλισμό του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[36]
1935	Καρλ φον Οσίτσκι	Γερμανία	Γερμανός δημοσιογράφος και πρωτοπόρος του κινήματος για την ειρήνη[37]
1936	Κάρλος Σααβέδρα Λάμας	Αργεντινή	πρόεδρος της Κοινωνίας των Εθνών και διαμεσολαβητής στον πόλεμο μεταξύ Παραγουάης και Βολιβίας[38]
1937	Ρόμπερτ Σέσιλ	Ηνωμένο Βασίλειο	ιδρυτής και πρόεδρος της Διεθνούς εκστρατείας για την Ειρήνη[39]
1938	Διεθνές Γραφείο Νάνσεν για τους Πρόσφυγες	Ελβετία	[40]
1939	Δεν απονεμήθηκε [α]
1940	Δεν απονεμήθηκε [α]
1941	Δεν απονεμήθηκε [α]
1942	Δεν απονεμήθηκε [α]
1943	Δεν απονεμήθηκε [α]
1944	Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού	Ελβετία	απονεμήθηκε το 1945[41]
1945	Κόρντελ Χαλ	ΗΠΑ	«για τη συμμετοχή του στην ίδρυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών»[42]
1946	Έμιλι Γκριν Μπολτς	ΗΠΑ	Επίτιμη διεθνής πρόεδρος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Γυναικών για την Ειρήνη και την Ελευθερία[43]
	Τζον Ράλι Μοτ	ΗΠΑ	πρόεδρος του Διεθνούς Ιεραποστολικού Συμβουλίου και της Παγκόσμιας Ένωσης των Χριστιανικών Αδελφοτήτων Νεολαίας[43]
1947	Αμερικανική Επιτροπή Φιλικής Βοήθειας (Αμερικανοί Κουακέροι)	ΗΠΑ	εκ μέρους της οργάνωσης των Κουακέρων[44]
	Συμβούλιο Φιλικής Βοήθειας (Κουακέροι της Βρετανίας)	Ηνωμένο Βασίλειο
1948	Δεν απονεμήθηκε [α] [β]
1949	Τζον Μπόιντ-Ορ, Πρώτος Βαρώνος Μπόιντ-Ορ	Ηνωμένο Βασίλειο	Γενικός διοικητής του Οργανισμού Τροφίμων και Αγροτικών Προϊόντων, πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου για την ειρήνη, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Οργανισμών για την Ειρήνη[45]
1950	Ραλφ Μπαντς	ΗΠΑ	«για την επιτυχή διαμεσολάβησή του μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, που είχε αποτέλεσμα την υπογραφή συνθήκης ανακωχής το 1948»[46]
1951	Λεόν Ζουό	Γαλλία	πρόεδρος της Διεθνούς επιτροπής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Συνομοσπονδίας των Ελεύθερων Σωματείων[47]
1952	Άλμπερτ Σβάιτσερ	Γαλλία	«για την φιλοσοφία του σχετικά με το «σεβασμό της ζωής», η οποία εκφράστηκε μέσα από πολλούς τρόπους και κυρίως με την ίδρυση του νοσοκομείου Λαμπέν στη Γκαμπόν»[48]
1953	Τζορτζ Κάτλετ Μάρσαλ	ΗΠΑ	για το σχέδιο Μάρσαλ[49]
1954	Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες	Ηνωμένα Έθνη	[50]
1955	Δεν απονεμήθηκε [α]
1956	Δεν απονεμήθηκε [α]
1957	Λέστερ Μπόουλς Πήρσον	Καναδάς	προέδρος της έβδομης γενικής συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για την αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων στην αντιμετώπισης της κρίσης στο Σουέζ[51]
1958	Ζωρζ Πιρ	Βέλγιο	ηγέτης του Τάγματος των Δομινικανών, οργανισμού με σκοπό την ανακούφιση των προσφύγων[52]
1959	Φίλιπ Νόελ-Μπέικερ	Ηνωμένο Βασίλειο	«για τη μακρόχρονη συνεισφορά του στη διεθνή ειρήνη και συνεργασία»[53]
1960	Άλμπερτ Λουτούλι	Νότια Αφρική	πρόεδρος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου[54]
1961	Νταγκ Χάμαρσκελντ	Σουηδία	Γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[55]
1962	Λάινους Πόλινγκ	ΗΠΑ	«για την εκστρατεία του ενάντια στις δοκιμές πυρηνικών όπλων»[56]
1963	Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού	Ελβετία	[57]
	Ένωση Ομάδων Ερυθρού Σταυρού	Ελβετία	[57]
1964	Μάρτιν Λούθερ Κινγκ	ΗΠΑ	ηγέτης της Συνδιάσκεψης της Χριστιανικής Ηγεσίας των Πολιτειών του Νότου, οργανωτής εκστρατειών για τα ανθρώπινα δικαιώματα[58]
1965	Διεθνές Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών Άμεσου Παιδικής Βοήθειας (UNICEF)	Ηνωμένα Έθνη	[59]
1966	Δεν απονεμήθηκε [α]
1967	Δεν απονεμήθηκε [α]
1968	Ρενέ Κασέν	Γαλλία	πρόεδρος του Ευρωπαικού Δικαστήρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.[60]
1969	Διεθνής Οργανισμός Εργασίας	Ελβετία	[61]
1970	Νόρμαν Μπόρλογκ	ΗΠΑ	«για την έρευνα που διεξήγε στο διεθνές κέντρο βελτίωσης καλαμποκιού και σιταριού »[62]
1971	Βίλλυ Μπραντ	Δυτική Γερμανία	«για την πολιτική της Δυτικής Γερμανίας, που άσκησε, η οποία εμπεριείχε μία αναθεωρημένη αντιμετώπιση απέναντι στην ανατολική Ευρώπη και την ανατολική Γερμανία[63]
1972	Δεν απονεμήθηκε [α]
1973	Χένρυ Κίσινγκερ Λε Ντουκ Θο (αρνήθηκε το βραβείο)	ΗΠΑ  Βιετνάμ	για την επίτευξη της ειρήνης στο Βιετνάμ[64]
1974	Σιν Μακ Μπράιντ Εϊσάκου Σάτο	Ιρλανδία  Ιαπωνία	πρόεδρος της Διεθνούς Αμνηστείας του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης στη Γενεύη και επικεφαλής της επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών στη Ναμίμπια. πρωθυπουργός της Ιαπωνίας[65]
1975	Αντρέι Ζαχάρωφ	ΕΣΣΔ	«για τις εκστρατείες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα»[66]
1976	Μπέτι Ουίλιαμς Μέιριντ Κόριγκαν	Ηνωμένο Βασίλειο	ιδρύτριες της Κοινότητας του Λαού της Ειρήνης[67]
1977	Διεθνής Αμνηστία	Ηνωμένο Βασίλειο	«για την εκστρατεία της ενάντια στην αιχμαλωσία»[68]
1978	Μοχάμεντ Ανουάρ ελ-Σαντάτ Μεναχέμ Μπέγκιν	Αίγυπτος  Ισραήλ	«για τις διαπραγματεύσεις τους στη διαμάχη μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ»[69]
1979	Μητέρα Τερέζα	Αλβανία  Ινδία	«για τις εκστρατείες της σχετικά με την ενημέρωση για τη φτώχεια»[70]
1980	Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ	Αργεντινή	«για τον αγώνα του για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»[71]
1981	Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες	Ηνωμένα Έθνη	[72]
1982	Άλβα Μίρνταλ Αλφόνσο Γκαρσία Ρόμπλες	Σουηδία  Μεξικό	απεσταλμένοι του γραφείου αφοπλισμού του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[73]
1983	Λεχ Βαλέσα	Πολωνία	ιδρυτής του Αλληλεγγύη (συνδικάτο της Πολωνίας)[74]
1984	Ντέσμοντ Τούτου	Νότια Αφρική	«για τη συνεισφορά του στην αντιμετώπιση του απαρτχάιντ» [75]
1985	Διεθνής Γιατροί για την Αποφυγή Πυρηνικού Πολέμου	ΗΠΑ	«για τη γνωστοποίηση των καταστροφικών επιπτώσεων της καταστροφικών συνεπειών των πυρηνικών»[76]
1986	Eλί Βίζελ	ΗΠΑ  Ρουμανία	συγγραφέας του βιβλίου Η νύχτα, στο οποίο περιγράφει πως επέζησε από το ολοκαύτωμα[77]
1987	Όσκαρ Άριας	Κόστα Ρίκα	για τις προσπάθειές του ώστε να τερματιστούν οι εμφύλιες συρράξεις στα κράτη της Κεντρικής Αμερικής[78]
1988	Eιρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ	Ηνωμένα Έθνη	για τη συμμετοχή τους στην αντιμετώπιση πολυάριθμων διαμαχών από το 1956. Μέχρι τη στιγμή της βράβευσης 736 άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων είχαν χάσει τη ζωή τους σε ειρηνευτικές αποστολές.[79]
1989	Τεντζίν Γκιάτσο, ο 14ος Δαλάι Λάμα	Θιβέτ	για τη συνεχή αντίσταση του στη χρήση όπλων από το λαό του στον αγώνα τους για την απελευθέρωσή τους[80]
1990	Μιχαήλ Γκορμπατσώφ	ΕΣΣΔ	«για τον ηγετικό του ρόλο στην επικράτηση της ειρήνης, που σήμερα χαρακτηρίζει πολλά μέρη της διεθνούς κοινότητας»[81]
1991	Αούνγκ Σαν Σου Κι	Μιανμάρ	«για τον ειρηνικό και μη-βίαιο αγώνα της κατά της στρατιωτικής δικτατορίας»[82]
1992	Ριγομπέρτα Μεντσού	Γουατεμάλα	«για τη συνεισφορά της στην κοινωνική δικαιοσύνη και τις διαπραγματεύσεις της για ταδικαιώματα των Ινδιάνων»[83]
1993	Νέλσον Μαντέλα Φρεντερίκ Ντε Κλερκ	Νότια Αφρική	«για τη συνεισφορά τους στον ειρηνικό τερματισμό του απαρτχάιντ και για τη θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής Νότιας Αφρικής»[84]
1994	Γιασέρ Αραφάτ Σιμόν Πέρες Γιτζάκ Ράμπιν	Κράτος της Παλαιστίνης  Ισραήλ  Ισραήλ	«για το ρόλο τους στις ειρηνευτικές συνομιλίες ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους»[85]
1995	Γιόζεφ Ρότμπλατ Συνέδρια στο Pugwash για την Επιστήμη και τα Ζητήματα του Κόσμου	Πολωνία Ηνωμένο Βασίλειο  Καναδάς	«για τη συνεισφορά τους στην εξάλειψη του ρόλου των πυρηνικών όπλων στη διεθνή πολιτική»[86]
1996	Κάρλος Φιλίπε Χιμένες Μπέλο Ζοζέ Ράμος Όρτα	Ανατολικό Τιμόρ	«για την προσπάθειά τους προς μία ειρηνική επίλυση των διαφορών στο Ανατολικό Τιμόρ»[87]
1997	Διεθνής Εκστρατεία για την Απαγόρευση των Ναρκών Τζόντι Ουίλιαμς	ΗΠΑ	«για τη συνεισφορά τους στην απαγόρευση και τον αφοπλισμό ναρκών εδάφους»[88]
1998	Τζων Χιουμ Ντέιβιντ Τριμπλ	Ηνωμένο Βασίλειο	«για την προσπάθεια τους προς εξεύρεση λύσης στις διαμάχες της Βόρειας Ιρλανδίας»[89]
1999	Γιατροί Χωρίς Σύνορα	Βέλγιο	«για την αναγνώριση της πρωτοπόρου ανθρωπιστικής τους συνεισφοράς σε πολλές ηπείρους»[90][91]
2000	Κιμ Ντέ-τζουνγκ	Νότια Κορέα	«για τη συνεισφορά του στην επικράτηση της δημοκρατίας και την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σ τη Νότια Κορέα και στην Ανατολική Ασία γενικότερα και για τις ειρηνικές του διαπραγματεύσεις με τη Βόρεια Κορέα»[92][93]
2001	Ηνωμένα Έθνη Κόφι Ανάν	Ηνωμένα Έθνη  Γκάνα	«για τη δουλειά τους στη δημιουργία ενός ειρηνικότερου και καλύτερα οργανωμένου κόσμου»[94][95]
2002	Τζίμι Κάρτερ	ΗΠΑ	«για την επί δεκαετίες προσπάθεια του να βρει ειρηνικές λύσεις σε διεθνείς διαμάχες, να προάγει τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα και να προωθήσει την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη»[96][97]
2003	Σιρίν Εμπάντι	Ιράν	«για την προσπάθεια της για την επικράτηση της δημοκρατίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και ιδιαίτερα για τον αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών»[98][99]
2004	Ουανγκάρι Μαατάι	Κένυα	«για τη συνεισφορά της στην αειφόρο ανάπτυξη, τη δημοκρατία και την ειρήνη»[100][101]
2005	Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι	Ηνωμένα Έθνη  Αίγυπτος	«για τις προσπάθειες τους στην αποτροπή της χρήσης πυρηνικών όπλων για στρατιωτικούς σκοπούς και στη διασφάλιση ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς θα γίνεται με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια»[102][103]
2006	Μοχάμεντ Γιουνούς Τράπεζα Γκραμίν	Μπανγκλαντές	«για τη δημιουργία οικονομικών και κοινωνικών ευκαιριών για τους φτωχούς, και ιδίως για τις γυναίκες, μέσω της καινοτόμου εργασίας τους στη χορήγηση μικρών δανείων και εγγυήσεων»[104]
2007	Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή Αλ Γκορ	Ηνωμένα Έθνη  ΗΠΑ	«για την προσπάθεια τους να αντληθεί γνώση σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές που προκλήθηκαν από τον ανθρώπινο παράγοντα και για το ότι έβαλαν τα θεμέλια για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών»[105][106]
2008	Μάρτι Αχτισάαρι	Φινλανδία	«για τις μεσολαβητικές προσπάθειες 30 ετών για την επίλυση διεθνών συγκρούσεων σε Ευρώπη και Ασία»[107][108]
2009	Μπαράκ Ομπάμα	ΗΠΑ	«τις εξαιρετικές προσπάθειές του να ενδυναμώσει τη διεθνή διπλωματία και τη συνεργασία μεταξύ των λαών[109]
2010	Λιου Σιαομπό	Κίνα	«για τον μακροχρόνιο και ειρηνικό αγώνα του για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα»[110]
2011	Έλεν Τζόνσον-Σίρλιφ	Λιβερία	«για τον ειρηνικό αγώνα τους με στόχο την ασφάλεια των γυναικών και για το δικαίωμα των γυναικών στην πλήρη συμμετοχή τους στο έργο για την οικοδόμηση της ειρήνης.»[111]
	Λέιμα Γκμπόουι	Λιβερία
	Ταουακούλ Κάρμαν	Υεμένη
2012	Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ)	Ευρώπη	«για τη συνεισφορά επί 6 και πλέον δεκαετίες στην προαγωγή της ειρήνης και της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη»[112]
2013	Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων	ΟΗΕ	«για τις εκτεταμένες προσπάθειές του για την εξάλειψη των χημικών όπλων»[113]
2014	Καϊλάς Σατυάρτι	Ινδία	«για τον αγώνα τους εναντίον του περιορισμού των δικαιωμάτων των παιδιών και των νέων και για το δικαίωμα των παιδιών στην εκπαίδευση»[114]
	Μαλάλα Γιουσαφζάι	Πακιστάν
2015	Τυνησιακό Εθνικό Κουαρτέτο Διαλόγου	Τυνησία	«για την αποφασιστική του συνεισφορά στην οικοδόμηση της πλουραλιστικής δημοκρατίας στην Τυνησία μετά την Επανάσταση των Γιασεμιών το 2011»[115]

https://el.wikipedia.org/

Advertisement