«Μπαμπά νικάς τους γίγαντες;»
Έχω ακόμη μιαν απάντηση
σαν μυστικό χάδι της μέρας
για να λάμπεις φανατικά.
«Τους κάνω σκόνη».
Δεν είναι ακριβώς ψέμα.
Χωρίς δράκους κανένας πειστικός.
Ειδικά ο πατέρας.
Τακτοποιούσα κάποια παλιά σιδερένια κουτιά στην ταράτσα του πατρικού μου και βρήκα τη σπάτουλα του πατέρα μου !! Μέσ’ στη σκουριά από τα χρόνια της εγκατάλειψής της….
Την έπιασα στα χέρια μου ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ και σε έφερα στο νου μου… ακούραστος να φροντίζεις τους τοίχους του σπιτιού μας, να στοκάρεις με αυτή, να μπαλώνεις τις πληγές των τοίχων των υπερήλικων να φαίνονται ακμαίοι……….
Έμεινα ώρα αρκετή να νοσταλγώ … να σε θυμάμαι …. κρατώντας την σπάτουλα που έπαιρνε τη θέση μιας κινηματογραφικής μηχανής….
Την έφερα στο σπίτι μου και έβαλα πάνω της την πρώτη σας φωτογραφία με τη μαμά …..
Η σκουριά ξεπήδησε ακόμη και μέσα από τη φωτογραφία … να θυμίζει τα χρόνια που πέρασαν …. τη φθορά που έφεραν …. τα νιάτα που χάθηκαν….. την ομορφιά που ξέφτισε………
Αφιερωμένο στη μνήμη σου πατέρα μου ……
ΕΦΗ ΓEΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ