Vai Vedrai…Francesca Gagnon

 

Go, You’ll See

go, go child, go, you’ll see, go

 

go, go little one, go you’ll see, go

you’ll see

 

where fortune walks

you can’t reach there with the heart any more

only with your feet on the moon

oh my child, you’ll see

go and you’ll see that a smile

often hides a great sorrow

go and you’ll see the madness of mankind

 

madness

 

of mankind without rightness, go

madness

of warriors without fear, go

madness

of a child full of life

who, playing at paradise

as a soldier was killed

My child you will see

go and you’ll see that a smile

often hides a great sorrow

go and you’ll see the madness of mankind

Advertisement

“The day the war came” – Nicola Davies

 

….κι ενώ στον ουρανό τα σύννεφα έφτιαχναν ένα δελφίνι,

ο πόλεμος ήρθε.

Στην αρχή, σαν πιτσιλιά από χαλάζι
ο ήχος μιας βροντής
κι ύστερα παντού καπνός, φωτιά και θόρυβος,

που εγώ δεν καταλάβαινα…

Η μέρα που ο πόλεμος ήρθε…

.

Σ’ ανύπαρκτο παγκάκι θα καθόμουν…

 

Φωτογραφία Εfi 2018

ΚΟΪ

Αν είχε πλάι στο σπίτι μου ένα πάρκο, κι ένα άλσος
τώρα εκεί, πλάι στη μικρή ανύπαρκτη λιμνούλα
σ’ ανύπαρκτο παγκάκι θα καθόμουν.
Μέρος καλό
να σκέφτεσαι και νέα θέματα να φτάσεις να σκεφτείς.
Πότε θα εμφανιστούν στην επιφάνεια
ανύπαρκτες ράχες διάστικτες ανύπαρκτων ψαριών κόι
να περιμένεις.
Δεν ξέρουν πως μπορεί να ’ναι παρηγοριά που κολυμπούν.
Όπως κι εγώ δεν ξέρω
ανάμεσα σ’ αλήθειες και σε λάθη
που δεν μπορώ να ξέρω.
“Απλώς περνούσα από δω” θέλω να πω αν με ρωτήσει κάποιο.
Τις κρύες κι ολισθηρές τους πλάτες
όσο χρόνο περνώ μην ξέροντας αν θέλω ή όχι δειλά ν’ αγγίξω
με πνίγουν τα βιβλία.
Γιατί μου προκαλούνε σύγχυση στο νου.
Στον ώμο ενός από αυτά θα ήθελα να κλάψω αν δεν φοβόμουν
το νερό
κι αν συναντιόμασταν ξανά
τυχαία σε κάποιο δρόμο
να κάνω πως το αγνοώ.

 

ΣΕΝΕΜ ΓΚΙΟΚΕΛ (SENEM GOKEL)

Ο παράδεισος των γάτων ….

Ο παράδεισος των γάτων μπορεί να βρίσκεται σε έναν ακάλυπτο κάποιας πολυκατοικίας χαμένης κάπου σε μια μητρόπολη. Μπορεί ακόμα να είναι η αυλή ενός υπό κατάληψη νεοκλασικού (για κάποιο λόγο οι γάτες εκτιμούν πολύ αυτό τον αρχιτεκτονικό ρυθμό).

Φωτο Efi 2018

Μπορεί να είναι μια αποθήκη σε κάποια προβλήτα, ή ένα υπόστεγο στην ψαραγορά. Με λίγα λόγια ο παράδεισος των γάτων μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Στις σελίδες αυτής της ανθολογίας πάντως σίγουρα βρίσκεται ο παράδεισος (ή μια γερή δόση αυτού) για κάθε γατοβιβλιόφιλο.

Η Γιούλη Τσίρου επιλέγει και ανθολογεί έντεκα ιστορίες αγαπημένων και κλασικών συγγραφέων. Από τον Πόε ως τον Ροΐδη, διαφορετικές ιστορίες με μόνο κοινό στοιχείο τους τετράποδους χνουδωτούς πρωταγωνιστές.

Μέσα από αυτές τις σελίδες λοιπόν αναδεικνύεται η συμπεριφορά αυτών των αξιαγάπητων αλλά ταυτόχρονα ανυπόφορων τετράποδων, όπως εξαιρετικά γράφει και ο Κίπλινγκ στην ιστορία του: «Εγώ δεν είμαι ούτε φίλος ούτε δούλος. Εγώ είμαι η Γάτα που πορεύεται μοναχιά της…»

Η κουκουβάγια και το κουκουβαγάκι της

 

Όπως κάθε μάνα … έτσι και εγώ όταν λέω στην κόρη μου ότι είναι όμορφη .. συνηθίζει να ανταπαντά….

Εεεε καλά …“η κουκουβάγια το κουκουβαγάκι της”….. 

Να πως βγήκε όμως αυτή η έκφραση……

Μια μέρα μαζεύτηκαν όλα τα πουλιά και συμφώνησαν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο να μάθουν γράμματα. Βρήκαν και έναν δάσκαλο και τον διόρισαν. Το σχολείο ξεκίνησε και τα παιδιά γράφτηκαν. Ύστερα από λίγες μέρες, μερικά παιδιά πήγαν στο σχολείο και δεν ήξεραν το μάθημά τους. Ο δάσκαλος έτσι τα άφησε νηστικά το μεσημέρι.

Μέσα στα παιδιά που έμειναν τιμωρία ήταν και το παιδί της κουκουβάγιας.