Άβολες κι ωραίες …. οι ψάθινες καρέκλες

.

Αιτία για αυτή την ανάρτηση ήταν η απορία μιας διαδικτυακής μου φίλης που έχει επισκεφθεί την Ελλάδα τούτες τις μέρες….

Παραπονέθηκε λοιπόν για τις ψάθινες καρέκλες που θεωρεί άβολες ….

Ρωτά λοιπόν  Why are Greek taverna chairs so uncomfortable?

Και αν το καλοσκεφτούμε ίσως όλοι μας να έχουμε την ίδια γνώμη!!!

The reason for this post was the question of an internet friend who has visited Greece these days …. 

So she complained about the wicker chairs that she considers awkward …. So why is Greek taverna chairs so uncomfortable?

And if we think maybe all of us have the same opinion !!!

Για μένα όμως τουλάχιστον όσο άβολες κι αν είναι δεν παύουν να μου θυμίζουν ΕΛΛΑΔΑ!!!!

Καλωσορίζοντας λοιπόν την GeorgieMoon στην πατρίδα μας και αφού της ευχηθώ οι καρέκλες να είναι το μόνο άβολο πράγμα που θα συναντήσει να κάνω μια ιστορική αναδρομή  στις άβολες αλλά τόσο ταιριαστές καρέκλες  με τα γραφικά μας μέρη …

Πριν εμφανιστούν οι πλαστικές πολυθρόνες και οι καρέκλες από ξύλο, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν ψάθινες.

But for me at least as bad as they are they do not cease to remind me ……of GREECE !! 

So, welcoming GeorgieMoon to our homeland, and since I wish the chairs are the only inconvenient thing to come across to make a historical retrospection on the awkward but so matching chairs with our picturesque parts … 

Before the plastic armchairs and wooden chairs appeared, people used straw.

Απ’ την πολλή χρήση, όμως, τρυπούσαν εύκολα, επειδή η βάση τους ήταν φτιαγμένη από χόρτο. Όποια, λοιπόν, χαλούσε, την έβαζαν στην άκρη και περίμεναν τον καρεκλά να την επιδιορθώσει:

Of the great use, however, they were piercing easily because their base was made of grass. Which, then, was down, put it aside and waited for the chair to fix it:

Ο καρεκλάς ήταν τεχνίτης που επιδιόρθωνε καρέκλες, πλέκοντας τη βάση του ξύλινου πλαισίου. Για το πλέξιμο της χρησιμοποιούσε ένα ειδικό χόρτο, που σε πολλά μέρη το ονόμαζαν «πανιά».

Το χόρτο αυτό το μάζευε ο καρεκλάς το καλοκαίρι μέσα από τα ποτάμια και τους βάλτους και το έβαζε στον ήλιο να στεγνώσει. Έπειτα το έκανε δεμάτια, το τύλιγε γύρω από τον ώμο του κι έπαιρνε τις γειτονιές και τα χωριά με τα πόδια. Είχε μαζί του κι έναν τορβά (=σακίδιο) με τα απαραίτητα εργαλεία μέσα: σύρμα, τανάλια, σφυρί, μαχαίρι (τσεκμές) κλπ.

Αντηχούσαν οι δρόμοι απ’ την τσιριχτή φωνή του:

«Καρεκλαααάς! Καρέκλες διορθώνω. Ο καρεκλαααάς!».

The chairman  was a craftsman who repaired chairs by knitting the base of the wooden frame. For her knitting she used a special grass, which in many places called it “sails”. This grass was picked up by the chair in summer through the rivers and swamps and it was set in the sun to dry. It then made it bundles, wrapped it around his shoulder and took the neighborhoods and villages on foot. He had with him a torta (= backpack) with the necessary tools inside: wire, pliers, hammer, knife, etc. The streets echoed from his tingling voice: “Chairs! Chairs I correct. The chairman! “

Άκουγαν οι νοικοκυραίοι που είχαν χαλασμένες καρέκλες, έβγαιναν και τον φώναζαν. Καθόταν αυτός στην αυλή του σπιτιού ή στο πεζούλι του δρόμου κι άρχιζε με επιδεξιότητα να επιδιορθώνει την καρέκλα. Πρώτα έκοβε το κατεστραμμένο κομμάτι της βάσης. Έπειτα έβρεχε το χόρτο, για να μαλακώσει και να δουλεύεται ευκολότερα.

Ξεκινούσε το πλέξιμο απ’ τις άκρες και τελείωνε στο κέντρο. Τα χέρια του δούλευαν με μαεστρία. Έπιανε πολλές φορές κι έναν παραπονιάρικο σκοπό μέχρι να τελειώσει τη δουλειά. Θαύμαζαν οι νοικοκυρές, του ‘φτιαχναν κι έναν καφέ και του τον πρόσφεραν μαζί με κρύο νερό απ’ το πηγάδι. Όταν τέλειωνε το πλέξιμο, έκοβε με τον τσεκμέ τις άκρες του χόρτου που προεξείχαν.

Έπειτα έβαζε την «παλιά» (την γεροντότερη του σπιτιού) να καθήσει με το εγγονάκι, για να δει αν «κρατάει» η καρέκλα. Πληρωνόταν μετά για τον κόπο του και συνέχιζε το δρόμο του.

They listened to the housewives who had damaged chairs, they were coming out and shouting. He was sitting in the courtyard of the house or on the street front and began to repair the chair with the skill to repair the chair.

He first cut the damaged part of the base. Then grass was raining to soften and work more easily.  She began knitting from the edges and ended in the center. His hands worked with mastery. He often made a foolish end until he finished the job. They admired the housewives, made a coffee and offered him with cold water from the well. When he finished the knitting, he cut with the check the ends of the grass that protruded.

Then he put the “old” (the eldest of the house) to sit with the grandchild to see if the chair “holds”. He was then paid for his trouble and continued his way.

Πολλή δουλειά είχε τότε ο καρεκλάς με τα καφενεία. Εκεί υπήρχαν πολλές καρέκλες που από την καθημερινή χρήση χαλούσαν γρήγορα. Τις μάζευε αυτές σε μια γωνιά ο καφετζής κι όταν περνούσε ο καρεκλάς κάνανε τη συμφωνία και από το πρωί ίσαμε το μεσημέρι τις τελείωνε.

A lot of work then had the chair with the cafes. There, there were many chairs that were quickly dwindled from everyday use. They were picking them up in a corner of the cafeteria, and when the chair passed, they made the deal and from morning until midday it was over.

Αν ήταν μερακλής , έβαφε με διάφορα χρώματα τα χόρτα και η καρέκλα γινόταν αριστούργημα. Αργότερα το χόρτο αντικαταστάθηκε από χρωματιστά κορδόνια κι έπειτα οι καρέκλες βιομηχανοποιήθηκαν.

He grew the greens in different colors and the chair became a masterpiece. Later the grass was replaced by colored cords and then the chairs were industrialized.

Μόνο σε κάποια παραδοσιακά καφενεία θα βρούμε σήμερα ψάθινες καρέκλες. Ίσως γι’ αυτό να ‘χουν απομείνει κάποιοι καρεκλάδες ακόμη, τσιγγάνοι σχεδόν όλοι.

Σε λίγα χρόνια, θα χαθούν κι αυτοί.

Only in some traditional cafes we will now find rattan chairs. Maybe that’s why some chairs are left, Gypsies almost all. 

In a few years, they will also be lost.

http://krasodad.blogspot.com/2011/09/blog-post_2100.html

Wish you have the most beautiful summer Georgie!!!!!!!!!!!!!!!!

.