19 comments on “Hi World…. My Name Is Hope!”

    • Καλό μήνα Μαρίνα με αισιοδοξία !!!

      K. Καρυωτάκη, Αισιοδοξία

      Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
      στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
      Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
      μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
      θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού,
      και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

      Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
      σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
      ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
      οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
      Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
      έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

      Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
      άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
      τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
      το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
      Πηγαίνουμε — σημαίες στον άνεμο χτυπούν —
      ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

      Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
      από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
      κι ας τραγουδήσουμε, — το τραγούδι να μοιάσει
      νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής —
      τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
      και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.

      Liked by 1 person

      Reply

    • YOU!

      You are who you are,

      unique in your own way.

      You did not choose to be who you are,

      The purpose of your existence can only be fulfilled by you.

      Make the most of that special person you are,

      by doing what is right, you’ll discover the beauty of being you!

      KISSES !! ❤

      Liked by 1 person

      Reply

      • I am always in awe with the kind and thoughtful things you share, Efi. Thank you for sharing these beautiful and encouraging words with me! Kisses!!! 💜

        Liked by 1 person

    • Good morning my sweet Jo!!!

      For yesterday is but a dream,
      And tomorrow is only a vision,
      But today, well lived,
      Makes every yesterday a dream of happiness,
      And every tomorrow a vision of hope.
      Look well, therefore, to this day.

      Sanskrit Proverb

      Like

      Reply

    • I’m so glad you enjoyed it!!!

      As without hope life can be tough. Our imagination is the only limit to what we can hope to have in the future.

      ” Charles F. Kettering

      Like

      Reply

  7. Καλό μήνα να έχουμε όλοι μας Έφη μου!
    Επειδή η “ελπίδα” δεν γεμίζει τα στομάχια μας, να μας ευχηθούμε πρώτα καλή συνειδητή δράση!
    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς! ❤

    Liked by 1 person

    Reply

    • Καλημέρα και καλό μήνα μαγισσούλα μας!!

      Σίγουρα η ελπίδα χορταίνει τη ψυχή μας … την καρδιά μας….. τα όνειρά μας… όπως λέει και η Βλαχοπούλου σε αυτό το τραγούδι

      Είναι το φως μια ζωγραφιά
      χορταίνει ο νους μου ομορφιά
      και η καρδιά μου
      Κλέβει του ήλιου τα φτερά
      και με το φως στολίζει
      τα όνειρά μου…….

      Liked by 1 person

      Reply

      • Και αυτή η ιστοριούλα για σένα με αγάπη για όσα μας χαρίζεις !!

        Πέταξε όσο πιο ψηλά μπορείς, πριν γίνεις χώμα…
        – Φοβάμαι Γέροντα.”
        – “Τι φοβάσαι;”
        -“Φοβάμαι τα πάντα.”
        -“Δηλαδή;”
        -“Φοβάμαι τις φωνές. Φοβάμαι τις γρήγορες ομιλίες. Φοβάμαι τους ανθρώπους που χαμογελούν ψεύτικα.”
        -“Τι σκέφτεσαι να κάνεις;”
        -“Σκέφτομαι, να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα.”
        -“Μα η ζωή είναι δώρο, που σου δίνεται μια φορά.”
        -“Το ξέρω, αλλά φοβάμαι.”

        Τότε ο γέροντας, του έδωσε ένα χαρτί.
        -“Τι είναι αυτό;”
        -“Το βρήκα, πριν πολλά χρόνια σε ένα νεκροταφείο. Μου έδωσε το κουράγιο να ξεπεράσω, μια σπάνια αρρώστια. Από τότε το δίνω σε ανθρώπους, που έχουν τα ίδια προβλήματα με εσένα.”
        -“Τι πρόβλημα έχω;”
        -“Θα σου πω, όταν θεραπευτείς.”

        Ο γέροντας, βγήκε από τη σκηνή… Ο άντρας πήρε το χαρτί, με τα χέρια του να τρέμουν… Άρχισε να διαβάζει, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του…

        “Σε ένα χώρο που υπάρχουν νεκροί, που αργά ή γρήγορα θα τους συναντήσω κι εγώ, θα σας πω τις φορές που γεννήθηκα ξανά…
        Δεν ξέρω, αν είναι πολλές ή λίγες, αλλά είναι αληθινές.
        Γεννιέμαι, κάθε φορά που ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
        Γεννιέμαι, όταν ακουμπάω το χέρι ενός ετοιμοθάνατου, και είναι ακόμα ζεστό.
        Γεννιέμαι, όταν τα χωράφια είναι υγρά μετά από μια βροχή, κι έτοιμα να ανθίσουν…
        Γεννιέμαι, όταν οι ιδέες κάποιων ανθρώπων, αναζωπυρώνονται με τα χρόνια, όλο και περισσότερο.
        Γεννιέμαι, κάθε φορά που οι πόρτες των διαμερισμάτων παραμένουν ανοιχτές, και με ένα πιάτο φαΐ στη πόρτα.
        Γεννιέμαι, όταν συνειδητοποιώ πως δεν είναι μακριά το τέλος, αλλά ούτε και η αρχή, για να ένα καινούργιο ξεκίνημα.
        Το ένα μπλέκεται στο άλλο, χωρίς να καταλαβαίνεις τη διάφορα…
        Γεννιέμαι, κάθε φορά που το όχι μου, είναι πιο δυνατό από την πλειοψηφία, κι ανακαλύπτω τη διαφορετικότητα μου…
        Γεννιέμαι, καθώς συνειδητοποιώ πως οι αλυσίδες, που με έχουν δεμένο, δεν είναι τόσο δυνατές όσο νόμιζα.
        Γεννιέμαι, βλέποντας ανθρώπους να φυτεύουν ξανά δέντρα, σε ένα καμένο δάσος.

        “Ίσως γιατί, ξέρω πως αν δε καταστραφείς, δε μπορείς να ανθίσεις πουθενά”…!

        Ο άντρας, βγήκε έξω από τη σκηνή… Ο γέροντας, κοιτούσε το γαλανό ουρανό ατάραχος.
        -“Το διάβασα γέροντα.”
        -“Και τι κατάλαβες;”
        -“Ότι θέλω να ξαναγεννηθώ, αλλά δε μπορώ.”
        -“Γιατί;”
        -“Βλέπω τοίχους παντού… Νιώθω εγκλωβισμένος.”
        -“Έλα μαζί μου.”
        -“Φοβάμαι, πως δεν υπάρχει χώρος να περπατήσω.”
        -“Δρόμοι υπάρχουν, μόνο για αυτούς που θέλουν περπατήσουν.”
        -“Και που θα σε βγάλουν;”
        -“Όλοι δρόμοι, σε βγάζουν κάπου, αρκεί να τους περπατήσεις ως το τέλος… Έλα μαζί μου.”

        Άρχισαν να περπατάνε, σε μεγάλη ανηφόρα που οδηγούσε στην κορυφή του βουνού.
        Γύρω τους υπήρχαν δέντρα, χώμα και το άγγιγμα ενός κρύου αέρα, που τους ανατρίχιαζε. Κάθε βήμα του άντρα, ήταν πιο σταθερό από το προηγούμενο… Έπειτα από λίγο, έφτασαν σε ένα σταυροδρόμι.

        -“Θα μου πεις τι πρόβλημα είχα;”
        -“Είναι ευχάριστο, που χρησιμοποιείς παρελθόν.”
        -“Δε κατάλαβα γιατί το έκανα αυτό.”
        -“Το έκανες γιατί θεραπεύτηκες.”
        -“Τι είχα;”
        -“Μπέρδεψες το φοβούνται, με το φοβάμαι.. και το δε μπορούν, με το δε μπορώ… Προχώρα.”

        Τότε o άντρας, κοίταξε γύρω του… Ο ένας δρόμος οδηγούσε στην πόλη, και ο άλλος στη κορυφή του βουνού.

        -“Ποιο δρόμο να ακολουθήσω γέροντα;”
        -“Τον πιο δύσκολο γιε μου. Αυτός αξίζει…”
        -“Είναι δύσκολο.”
        -“Είναι ο προορισμός σου!”

        Έπειτα, ο άντρας κίνησε να φύγει. Προτού κάνει δυο βήματα, ο γέροντας του φώναξε.

        -“Πέταξε όσο πιο ψηλά μπορείς, πριν γίνεις χώμα. Αυτό αξίζει!”

        Ο άντρας σε λίγο χάθηκε…

        Του Γιάννη Αγγελή

        Like

Leave a comment