Ζούμε σε έναν περιφραγμένο κόσμο. Δεν υπήρξαν ποτέ τόσοι πολλοί τοίχοι. Υπάρχουν χιλιάδες χιλιόμετρα φράχτες, πύλες, συρματοπλέγματα και φράγματα, ακόμα και στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου. Λαθρέμποροι, αστυνομικοί και μετανάστες. Ο σκοπός του καθενός είναι άλλος: να διασχίσει, να αποφύγει τη διέλευση άλλων, να βοηθήσει άλλους να περάσουν… Όμως, όλες αυτές οι προσωπικές ιστορίες έχουν ένα κοινό πράγμα: τον τοίχο.
Embedded in the Moroccan coast, the Spanish enclaves of Ceuta and Melilla represent Europe’s southernmost border. There is no formal customs agreement between these two autonomous cities and Morocco, giving rise to a system where goods are smuggled across the border as personal luggage to avoid customs charges and taxes.
The burden of this work falls on the “cargo women”, who carry huge bales of goods back and forth over the border. These women – without contracts, social security or healthcare – suffer abuse and harassment at the hands of the border police. The “cargo women” earn a pittance while the cities earn over €400 million in taxes from their labour. Borders open and close depending on the needs of capital.
Η Μελίγια δεν είναι μόνο το σύνορο μεταξύ Ισπανίας και Μαρόκου, είναι και το σύνορο μεταξύ δύο κόσμων, τρομερά διαφορετικών μεταξύ τους: της Ευρώπης και της Αφρικής. Στην πλευρά της Ισπανίας η εθνοφυλακή φρουρεί το σύνορο και από την άλλη πλευρά, Μαροκινοί και άλλοι Αφρικανοί παραμονεύουν με αγωνία την κατάλληλη στιγμή για να πηδήξουν τον φράχτη. Μια Μαροκινή, παρά την αδυναμία της, κουβαλά κάθε μέρα βαριά φορτία από τη μια πλευρά στην άλλη παράνομα. Κάνει λαθρεμπόριο, είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσει την οικογένειά της.
Ενσωματωμένoι στην ακτή του Μαρόκου, οι ισπανικοί θύλακες της Θέουτα και Μελίλια αντιπροσωπεύουν τα νοτιότερα σύνορα της Ευρώπης. Δεν υπάρχει επίσημη τελωνειακή συμφωνία μεταξύ αυτών των δύο αυτόνομων πόλεων και του Μαρόκου, δημιουργώντας ένα σύστημα όπου τα εμπορεύματα διακινούνται πέρα από τα σύνορα ως προσωπικές αποσκευές για να αποφεύγονται οι τελωνειακές επιβαρύνσεις και οι φόροι.
Το βάρος αυτής της δουλειάς εμπίπτει στις «cargo women», που μεταφέρουν τεράστια δέματα αγαθών πέρα από τα σύνορα. Οι γυναίκες αυτές – χωρίς συμβάσεις, κοινωνική ασφάλιση ή υγειονομική περίθαλψη – υφίστανται κατάχρηση και παρενόχληση στα χέρια της συνοριακής αστυνομίας.
Οι «cargo women» κερδίζουν μια πίκρα, ενώ οι πόλεις κερδίζουν πάνω από 400 εκατομμύρια ευρώ σε φόρους από την εργασία τους. Τα σύνορα ανοίγουν και κλείνουν ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου.
More … https://www.voanews.com/a/morocco-mule-women-scratch-living-spanish-enclave-border/4000901.html
https://program.ert.gr/details.asp?pid=3604764&chid=24
This is so cruel
LikeLiked by 1 person
They are known as the mule women of Melilla.
Many of the women who work as porteadoras are divorced or separated like Latifa, single mothers providing for their families.
Life is difficult for them in Morocco’s traditional society, and often this is the only work they can get. Some of them make three or four trips a day from Barrio Chino, carrying up to 80kg.
LikeLiked by 1 person
They maybe used to this life and would need the money, but to an onlooker it appears as extreme exploitation
LikeLiked by 1 person
It is extreme exploitation Sadje! Unfortunatelly!
LikeLiked by 1 person
Indeed.
LikeLiked by 1 person
I feel pain reading that Efi. It is so so deeply sad.
LikeLiked by 1 person
‘I complained that I had no shoes until I met a man who had no feet’.-
-Arabic Proverb’
LikeLiked by 1 person
Exactly…
LikeLiked by 1 person
Dreadful
LikeLiked by 1 person
I am forever grateful to have crossed paths with you.
LikeLiked by 1 person
Thanks a lot. The feeling is mutual. You add much to our knowledge
LikeLiked by 1 person
I’m so grateful. Thanks Derrick for the beautiful comment. Your words just melted my heart!!
LikeLiked by 1 person