Vardo: The Opulent Caravans of The Gypsies

.

Living in trailer homes is largely an American culture, but the history of mobile homes originated in Europe

 

 

The first trailer home owners were the travelling showmen who spent most of their lives on the road. Instead of pitching tent wherever they went, they had horse-drawn wagons where they cooked, ate, and slept. Later, around the middle of the 19th century, these caravans were adopted as living quarters by the Romani people, commonly called the Gypsies. These people originated from northwestern India, a country their forefathers left some 1,500 years ago and settled in different parts of the world, but mostly in Europe and Mid-West Asia. In the last hundred years or so, the Romani people have also spread to the Americas.

The Romanis call their wagons vardo, originating from the Ossetic word “vurdon” for cart. They are smaller than the larger transport wagons the circus troupes used, and thus required fewer horses to pull. They are often highly decorated, intricately carved, and brightly painted. Some are even gilded.

The Gypsies took great pride in their homes on wheels, but as the vardo evolved and became more ornate, they became more a showpiece than practical sleeping quarters. Indeed, few Gypsies actually slept in them, preferring instead to sleep in tents or beneath the wagon itself. “They also lacked sentiment in times of need, having no hesitation in selling them or ‘chopping’ (exchanging) them for something else,” writes historian Janet Keet-Black. Yet, when the owner died it was the custom to burn all his belongings, including the vardo, for the Romanis believed that a dead person’s possessions should not be sold. Money and jewellery, however, was left to the family.

Vardos proliferated in the late 19th and early 20th century. This period is often affectionately called “the wagon time” by Romanichal travellers. The wagon time lasted some 70 years, when a combination of economic factors and social upheaval, not to mention the First World War, brought the practice to an end.

 

Today, there are only a few original vardos in existence, mostly in museums and in the hands of private collectors.

Vardos are categorized into six main styles—Brush wagon, Reading, Ledge, Bow Top, Open lot, and Burton. The general design evolved over time and were named after the home’s owners, for their traditional style (Ledge), for the town of its construction (Reading), or for the name of the builder.

Vardo: Τα τρομερά τροχόσπιτα των τσιγγάνων

 

Η διαμονή σε ρυμουλκούμενα ανήκει κατά κύριο λόγο στον αμερικανικό πολιτισμό, αλλά η ιστορία των μετακινούμενων κατοικιών προέρχεται από την Ευρώπη.

Οι πρώτοι ιδιοκτήτες  ρυμουλκούμενων σπιτιών ήταν οι ταξιδιώτες που είχαν  πέρασει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο δρόμο. Αντί να στήνουν σκηνή οπουδήποτε πήγαιναν, είχαν βαγόνια με άλογα, όπου μαγείρευαν, έτρωγαν και κοιμούνταν.

Αργότερα, γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, αυτά τα τροχόσπιτα υιοθετήθηκαν ως κατοικίες από τον λαό των Ρομά, κοινώς αποκαλούμενοι Τσιγγάνοι. Αυτοί οι άνθρωποι προέρχονταν από τη βορειοδυτική Ινδία, μια χώρα που οι προπάτορές τους άφησαν πριν από περίπου 1.500 χρόνια και εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά κυρίως στην Ευρώπη και τη Μέση Δυτική Ασία. Τα τελευταία εκατό χρόνια περίπου, ο λαός των Ρομά έχει εξαπλωθεί και στην Αμερική.

 

Οι Ρομά αποκαλούσαν τα βαγόνια τους vardo, που προέρχεται  από τη

λέξη “vurdon” που σημαίνει καλάθι. Είναι μικρότερες από τις μεγαλύτερες φορτάμαξες μεταφοράς που χρησιμοποιούσαν οι ομάδες των τσίρκων και έτσι χρειάζονταν λιγότερα άλογα για να τις τραβήξουν.

Είναι συχνά εξαιρετικά διακοσμημένες, περίτεχνα σκαλισμένες και λαμπερά ζωγραφισμένες. Μερικές είναι ακόμη και επιχρυσωμένες.

 

Οι Τσιγγάνοι ήταν πολύ υπερήφανοι για τα σπίτια τους πάνω στις ρόδες, αλλά καθώς οι vardo εξελίχθηκαν και έγιναν πιο περίτεχνες.

Λίγοι Τσιγγάνοι κοιμόντουσαν μέσα , προτιμώντας αντίθετα να κοιμούνται σε σκηνές ή κάτω από το ίδιο το βαγόνι.

“Επίσης, δεν υπήρχε συναίσθημα σε περιόδους ανάγκης, χωρίς κανένα δισταγμό να τις πουλήσουν ή να τις ανταλλάσουν »για κάτι άλλο», γράφει η ιστορικός Janet Keet-Black.

Ωστόσο, όταν πέθαινε ο ιδιοκτήτης, ήταν το έθιμο να καίνε όλα τα υπάρχοντά του, συμπεριλαμβανομένου του vardo, γιατί οι Ρομά  πίστευαν ότι τα υπάρχοντα ενός νεκρού δεν πρέπει να πωλούνται. Τα χρήματα και τα κοσμήματα, ωστόσο, έμεναν  στην οικογένεια.

Οι Vardo πολλαπλασιάστηκαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτή η περίοδος συχνά ονομάζεται “ο χρόνος των βαγονιών”.

Ο χρόνος των βαγονιών διήρκεσε περίπου 70 χρόνια, όταν ένας συνδυασμός οικονομικών παραγόντων και κοινωνικών αναταραχών, για να μην αναφέρουμε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έφερε την πρακτική στο τέλος.

Σήμερα υπάρχουν μόνο λίγα Vardo, κυρίως σε μουσεία και στα χέρια ιδιωτών συλλεκτών!

https://www.amusingplanet.com/2019/03/vardo-opulent-caravans-of-gypsies.html