Meet the Vietnamese Families Living on Hanoi’s Train Street

.

When the trains come

The trains come rumbling through twice a day, at 3:30pm and 7:30pm. There’s no warning siren, and certainly no wild panic as residents flee the oncoming behemoth. Rather, the community seems to operate on an internal clock of routines. As the time approaches, everything crowding the tracks just disappears into the tall homes and businesses lining the way. By the time the train actually arrives, there’s usually just a few curious foreigners left outside to brush noses with the iron beast.

Life goes on

Even during the hours when there’s a risk a train could fly around the corner any second, life still happens. The people living along Train Street still have errands and jobs to do. The tracks stay cleared, but the sides are tiny lanes for motorbikes and bicycles. They’re also an overflow area for when the kitchen runs out of space.

And then comes the train

You can feel the tracks vibrating long before you see the train. It approaches in a low roar of screeching metal and blaring horns to shoo away the last few stragglers who’ve grown accustomed to the train and no longer fear it, or those moronic tourists who play chicken with the train for a bit of adrenaline. The train itself is long, painted blue and red. When it goes by, the train leaves gusts of smoke and dust. It’s a wild sensation to be on a tiny street next to a rumbling giant.

 

Back to normal

And then, like water behind a boat, life spills back onto the tracks. The kids are let outside to play again, and watchful grandmas perch on their stools to keep an eye on the comings and goings of daily life. The people who live on Train Street have developed a harmonious coexistence with the dangers inherent to their community. Resilience is synonymous with Vietnamese, and this unique street is one of the best showcases.

 

 

Όταν έρχεται το τρένο

Τα τρένα περνούν  δύο φορές την ημέρα, στις 3:30 μ.μ. και 7:30 μ.μ. Δεν υπάρχει προειδοποιητική σειρήνα, και σίγουρα δεν υπάρχει  πανικός, καθώς οι κάτοικοι φεύγουν από τον ερχόμενο μεγαθήριο.

Μάλλον, η κοινότητα φαίνεται να λειτουργεί σε εσωτερικό ρολόι ρουτίνας. Καθώς πλησιάζει η ώρα, όλοι απλώς εξαφανίζονται στα σπίτια και τις επιχειρήσεις που περιβάλλουν το δρόμο. Μέχρι τη στιγμή που το τρένο φθάνει πραγματικά, συνήθως υπάρχουν μόνο λίγοι περίεργοι ξένοι !

Η ζωή συνεχίζεται

Ακόμη και κατά τις ώρες που υπάρχει κίνδυνος ένα τρένο να πεταχτεί από τη γωνία κάθε δευτερόλεπτο, η ζωή συνεχίζει τους ρυθμούς της. Οι άνθρωποι που ζουν στο δρόμο των τρένων έχουν ακόμα δουλειές και δουλειές και κάνουν. Οι ράγες παραμένουν καθαρές, αλλά οι πλαϊνές πλευρές είναι μικροσκοπικές λωρίδες για μοτοσικλέτες και ποδήλατα.

Και μετά έρχεται το τρένο

Μπορούν να αισθανθούν τις δονήσεις  πολύ πριν δουντο τρένο. Προσεγγίζει με ένα χαμηλό βρυχηθμό από γραντζούνισμα μετάλλων  για να διώξεις τους τελευταίους περιπλανώμενους που έχουν συνηθίσει στο τρένο και δεν το φοβούνται πλέον, ή εκείνους τους θαρραλέους τουρίστες που βλέπουν το τρένο ακίνητοι για λίγη αδρεναλίνη. Το ίδιο το τρένο είναι μακρύ, βαμμένο μπλε και κόκκινο. Όταν περνάει,  αφήνει ριπές καπνού και σκόνης. Είναι μια άγρια ​​αίσθηση να βρίσκεστε σε ένα μικρό δρόμο δίπλα σε ένα γκρινιάρη γίγαντα.

 

Πίσω στα ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ

Και στη συνέχεια, όπως το νερό πίσω από μια βάρκα, η ζωή χύνεται πίσω στις ράγες. Τα παιδιά αφήνονται έξω για να παίξουν και πάλι. Οι άνθρωποι που ζουν στην οδό Τρένου έχουν αναπτύξει μια αρμονική συνύπαρξη με τους κινδύνους που είναι εγγενείς στην κοινότητά τους. Η ανθεκτικότητα είναι συνώνυμη με το Βιετναμέζικο, και αυτός ο μοναδικός δρόμος είναι μια από τις καλύτερες βιτρίνες.

https://theculturetrip.com/asia/vietnam/articles/meet-the-vietnamese-families-living-on-hanois-train-street/

 

Κράτα το