Hymn of the minimum – Dionysis Karatzas

For centuries I ask God to give me the right of light, so I can fearlessly go to the age of the flowers.
He has reasons to keep me uncertain, he says. And he insists that I still need to figure out the beauties of guilt, to get rid of the idea of ​​immortality once and believe in the power of my temporality.

So I turn to the world and where I find tears, I crawl to pass the fragrance of passion within me.

I’m already convinced of the value of the minimum.
Besides, the minimum – seed, semen, drop, word – produces the maximum, life and death.

ΑΙΩΝΕΣ ΤΩΡΑ ζητάω του Θεού να μου δώσει δικαίωμα φωτός, να μπορώ δηλαδή άφοβα να πηγαινοέρχομαι στις ηλικίες των ανθέων.

Έχει λόγους να με κρατάει σε αβεβαιότητα, λέει. Και επιμένει ότι χρειάζομαι ακόμη να λογαριάζω τις ομορφιές με ενοχές, για να ελευθερωθώ κάποτε από την ιδέα της αθανασίας και να πιστέψω στη δύναμη της προσωρινότητάς μου.

Γυρίζω λοιπόν τον κόσμο κι όπου βρω δάκρυ, εκεί ραγίζω για να περάσει μέσα μου η ευωδία του πάθους.

Έχω ήδη πειστεί για την αξία του ελάχιστου.
Άλλωστε, το ελάχιστο – σπόρος, σπέρμα, σταγόνα, λέξη – παράγει το μέγιστο, ζωή και θάνατο.  

.

Κράτα το