Domenico’s speech – Nostalghia (1983) Andreï Tarkovski

.

Στη «Νοσταλγία», ο Ντομένικο είναι ο τρελός του χωριού. Στο λόγο του απέναντι στην «καλοθρεμμένη, ικανοποιημένη, τυφλή πλειονότητα», που δεν είναι τίποτα λιγότερο από συγκλονιστικός, πριν αυτοπυρποληθεί, φωνάζει: Τι κόσμος είναι αυτός αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ντρέπεστε;

Domenico’s speech:

“What ancestor speaks in me? I can’t live simultaneously in my head and in my body. That’s why I can’t be just one person. I can feel within myself countless things at once.

There are no great masters left. That’s the real evil of our time. The heart’s path is covered in shadow. We must listen to the voices that seem useless in brains full of long sewage pipes of school wall, tarmac and welfare papers.

The buzzing of insects must enter. We must fill the eyes and ears of all of us with things that are the beginning of a great dream. Someone must shout that we’ll build the pyramids. It doesn’t matter if we don’t.

We must fuel that wish and stretch the corners of the soul like an endless sheet. If you want the world to go forward, we must hold hands. We must mix the so-called healthy with the so-called sick. You healthy ones!

What does your health mean? The eyes of all mankind are looking at the pit into which we are plunging. Freedom is useless if you don’t have the courage to look us in the eye, to eat, drink and sleep with us! It’s the so-called healthy who have brought the world to the verge of ruin. Man, listen!

In you water, fire and then ashes, and the bones in the ashes. The bones and the ashes! Where am I when I’m not in reality or in my imagination? Here’s my new pact: it must be sunny at night and snowy in August.

Great things end. Small things endure. Society must become united again instead of so disjointed. Just look at nature and you’ll see that life is simple. We must go back to where we were, to the point where we took the wrong turn. We must go back to the main foundations of life without dirtying the water.

What kind of world is this if a madman tells you you must be ashamed of yourselves!

O Mother! The air is that light thing that moves around your head and becomes clearer when you laugh.”

Γράφει ο Ταρκόσφσκι: 

«Αυτός ο φοβισμένος άνθρωπος, που η κοινωνία δεν του προσφέρει καμία προστασία, βρίσκει μέσα του τη δύναμη και την πνευματική ευγένεια να αντιταχθεί σε μια κοινωνία την οποία θεωρεί εξευτελιστική για τον άνθρωπο.

Παλαιότερα καθηγητής μαθηματικών, σήμερα απόκληρος, χλευάζει την ασημαντότητά του και αποφασίζει να μιλήσει ανοιχτά για την ολέθρια κατάσταση του σημερινού κόσμου, κάνοντας έκκληση στους ανθρώπους να αντισταθούν σθεναρά.

Στα μάτια των “κανονικών” ανθρώπων φαντάζει απλώς τρελός, ωστόσο η ιδέα του είναι ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να σωθούν χωριστά και ατομικά, παρά όλοι μαζί από την ανελέητη παράνοια του σύγχρονου πολιτισμού…

Ο Ντομένικο αποφασίζει να αυτοπυρποληθεί με την ελπίδα πως αυτή η τελεσίδικη, τερατώδης δημόσια πράξη θα δείξει στους ανθρώπους ότι μόνο του μέλημα είναι η μοίρα τους και θα τους κάνει να ακούσουν την τελευταία του προειδοποιητική κραυγή».

https://www.athensvoice.gr/culture/cinema/88178_tarkofski-epikairos