Εμπνευσμένη από (δυστυχώς) αληθινά πρόσφατα γεγονότα, η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του νεαρού Πολωνού ντοκιμαντερίστα και σεναριογράφου Γιαν Κομάσα (Η Σχεδία, Βαρσοβία ’44) καταπιάνεται με ένα ζήτημα επίκαιρο και φλέγον:
την όλο και πιο ανησυχητικά βαρύνουσα θέση της ενασχόλησης με το διαδίκτυο στη σύγχρονη καθημερινότητα – και ιδίως των παιδιών, που μεγαλώνουν σχεδόν χωρίς επίβλεψη και καθοδήγηση από τους γονείς τους, “παρκαρισμένα” για ώρες ολόκληρες μπροστά στον υπολογιστή και εκτεθειμένα στο ειρωνικό παράδοξο ενός αχανούς εικονικού τοπίου που βρίθει από παγίδες απόλυτα πραγματικές, στημένες κυριολεκτικά στην κάθε του γωνιά.
Ζητώντας καταφύγιο και αυτοεπιβεβαίωση, βυθίζονται στην ανυπαρξία μέσα σε αθέατα όσο και απροσπέλαστα “κελιά απομόνωσης” και εθίζονται στην αλλοιωμένη πραγματικότητα ενός σύμπαντος κατοικημένου από ομοιώματα ανθρώπων με στερεοτυπικά σχηματοποιημένα χαρακτηριστικά – είδωλο τερατώδες του ήδη γκροτέσκου και αποκρουστικού καταναλωτικού μας κόσμου, ο οποίος έχει προ πολλού ξεχάσει πώς είναι η καθημερινή ζωή χωρίς ένα κινητό “διαστημικής” τεχνολογίας ως αναπόσπαστη προέκταση του χεριού.
Ο πραγματικός “κακός” της ιστορίας, ωστόσο, εξακολουθεί να είναι η αλόγιστη και λανθασμένη χρήση του Ίντερνετ, από άτομα επιρρεπή σε ψυχική αστάθεια και παραβατικές πράξεις.
Το “απρόσωπο” και ανώνυμο, κατά κανόνα, των διαδικτυακών συναναστροφών δημιουργεί μια παραπλανητική αίσθηση ασφάλειας και πλήρους ατιμωρησίας: στο βάθος υπάρχει η καθησυχαστική πεποίθηση ότι οι άλλοι είναι “απλά άβαταρ” και όχι άνθρωποι με σάρκα και οστά, επομένως μπορεί κανείς άφοβα να τους χειραγωγήσει, να τους εξαπατήσει ή να τους κακομεταχειριστεί χωρίς δυσάρεστα επακόλουθα για τον ίδιο – άσχετα αν κάποια αναγνωρίσιμα δεδομένα των χρηστών καταγράφονται λεπτομερώς και παραμένουν επ’ αόριστον στη διάθεση του ιδιοκτήτη κάθε “κοινωνικού δικτύου”!
ΕfiSoul63 