Αρχικά οι βενετσιάνικες μάσκες είχαν ως στόχο να μείνει μυστική η ταυτότητα των ανθρώπων που τις φορούσαν, παρότι ήταν μια όλως επιπόλαιη συμπεριφορά, άγνωστη για τα συντηρητικά ήθη του Μεσαίωνα.
Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία (Serenissima Republic) της Βενετίας δεν επέτρεπε τέτοιες συμπεριφορές με τις εξαιρετικά αυστηρές της νομοθεσίες.
Η ανάγκη που έφερε στο προσκήνιο τις μάσκες ήταν το εξοντωτικό κυνήγι που υφίσταντο από τους πιστωτές τους οι μανιώδεις τζογαδόροι. Τα χαμηλά στρώματα ανέκαθεν έτρεφαν τις φρούδες ελπίδες τους στις λοταρίες και στα τυχερά (άτυχα στην ουσία) παίγνια : “όπου φτώχεια και λαχείο”.
The Dottore Peste. «Η μάσκα του γιατρού» Δίχως να φοβίζει ιδιαιτέρως κανέναν πια, η μάσκα με την καμπουρωτή μύτη έχει καταβολές στην εποχή του λοιμού της Βενετίας κατά τα χρόνια του 1500. Για να αποφύγουν τη μόλυνση από την πανώλη οι θεράποντες, κρατούσαν σε κάποια απόσταση τους ασθενείς, είχαν όμως και ενσωματωμένα ματογυάλια για ακριβέστερη διάγνωση. Καταθλιπτικές μα επίκαιρες, ενίοτε αποκρουστικές αλλά χρηστικά υπέροχες
Το σκηνικό κατά τον 14ο αιώνα φαίνεται να εξελίσσεται : Η μάσκα καθιερώθηκε, οι ριψοκίνδυνοι τις φορούσαν ακόμη και σε επισκέψεις σε γυναικεία μοναστήρια όπου σκανδάλιζαν τις μονάζουσες αγνότητες.
Πάλι με νόμο επιχειρούσε το καθεστώς να δαμάσει τις απρονοησίες. Τελικά ως έθιμο διείσδυσε στις παγανιστικές τελετές του καρναβαλιού, όπου και επιτράπηκε να τις φέρουν οι πολίτες, μια συνήθεια που πέρα από συγκαλυμμένες ερωτοτρόπες συμπεριφορές άρχισε να μεταλλάσσεται προς κοινωνική επίδειξη.
Οι πλούσιοι έκαναν τις μάσκες όλο και πιο διακοσμημένες στο γνωστό ματαιόδοξο παιχνίδι τους, τα σκαλοπάτια της κοινωνίας γινόταν ευδιάκριτα από τα πλουμιστά κοσμήματα επί των απίστευτα χλιδάτων μασκών που πλέον ειδικοί τεχνίτες, οι «Mascareri«, τις κατασκεύαζαν.
Αργότερα συνδέθηκε με σατανικές εκδοχές, θρησκοληψίες, και φανατισμούς. Μέχρι που τελικά στο 18ο αιώνα γίνεται απαραίτητο συνέκδοχο της comedia dell’ arte, αποκτά το διασκεδαστικό περιεχόμενο και το πολιτιστικό γεγονός μιας αυτοκρατορίας που είχε κατά τα άλλα εκπέσει.
Στο νου μας ας έχουμε πάντα πως, ακόμη κι εδώ, οι αρχαιοελληνικές διονυσιακές εορτές, φαντάζουν ως τα πρώτα δείγματα των μασκών. Τα ρωμαϊκά Σατουρνάλια ήταν η προσαρμογή των δικών μας θεϊκών οργίων.
