Για όσους φεγγοβολούν και για εκείνους που το αντέχουν…

27072474_1994279954121977_2857372479024678390_n

 

Ω υπερωκεάνειον τραγουδάς και πλέχεις
Στο σέλας της θαλάσσης με τους γλάρους
Κ’ είμαι σε μια καμπίνα σου όπως εσύ μέσ’ στην καρδιά μου…”

(Εμπειρίκος Aνδρέας, από την Ενδοχώρα, Ίκαρος 1997)

 

PHOTO: MELANIE THORNE / THE NATIONAL MARITIME MUSEUM / ROYAL OBSERVATORY GREENWICH’S ASTRONOMY PHOTOGRAPHER OF THE YEAR 2016

*σελαγίζοντας…σελᾰγέω (σέλας), φωτίζω, διαφωτίζω — Παθ., φεγγοβολώ, λαμπυρίζω… το σέλας, λαμπρή πύρινη φλόγα, λάμψη, φως, αλλά και κεραυνός, αστροπελέκι στον Όμηρο και σε ομηρικό ύμνο αστραποβόλημα από οργισμένη ματιά…

Mimika Giannopoulou

 

Ένα πολύ όμορφο μήνυμα


Μια δασκάλα δεν συμπαθούσε καθόλου ένα μαθητή της.

Ώσπου έμαθε το τραγικό μυστικό του……

29542634_265835967288686_8030601164798377270_n

Την πρώτη μέρα της καινούργιας σχολικής χρονιάς, στάθηκε μπροστά από τα παιδιά της πέμπτης τάξης, τους συστήθηκε και στη συνέχεια τους είπε ένα μεγάλο ψέμα.

Όπως και οι περισσότεροι άλλωστε δάσκαλοι, κοίταξε τους μαθητές της και τους είπε ότι τους θα τους αγαπάει και θα τους προσέχει όλους το ίδιο.

Αλλά αυτό ήταν αδύνατον, γιατί εκεί στην μπροστινή σειρά, κάθονταν ένα μικρό αγόρι, ο Τέντυ Στάλλαρντ.

Η κυρία Τόμπσον είχε παρατηρήσει τον Τέντυ από την προηγούμενη χρονιά και δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα. Δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά, δεν συμμετείχε στην τάξη, τα ρούχα του ήταν συνέχεια βρώμικα και σίγουρα δεν έκανε όσο συχνά έπρεπε μπάνιο.

Ο Τέντυ ήταν ένα παιδί που την δυσαρεστούσε όποτε τον έβλεπε για αυτό και απολάμβανε τις στιγμές που σχημάτιζε με τον κόκκινο στυλό της τα τεράστια Χ στα τετράδια του, έσβηνε τα λάθη του ή βαθμολογούσε με 6 και με 5 τις εργασίες του.

Στο σχολείο, όπου δίδασκε η κυρία Τόμπσον, ήταν υποχρεωμένη να ελέγχει το παρελθόν όλων των παιδιών που υπήρχαν στη τάξη της. Ακόμη και του μικρού Τέντυ. Έτσι όταν άνοιξε τα αρχεία του, την περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.

Ο δάσκαλος που είχε τον Τέντυ στην πρώτη τάξη του Δημοτικού έγραφε για αυτόν: Continue reading

Το θρυλικό γράμμα του Αβραάμ Λίνκολν

Αν σήμερα λάμβανε κάποιος εκπαιδευτικός μια επιστολή σαν αυτή του Προέδρου Λίνκολν, ίσως να μιλούσαμε για ωμή παρέμβαση της πολιτικής στο διδακτικό έργο των εκπαιδευτικών.

 

ATLincoln

Και ως ένα βαθμό ίσως να υπήρχε ένα κάποιο δίκιο να το σκεφτούμε. Αναλογιζόμενοι όμως την εποχή, την Αμερική του διχασμού, του μίσους και του εμφυλίου, διακρίνοντας την άπαυστη ευγένεια με την οποία απευθύνεται στον δάσκαλο του πρωτάρη γιου του, μπορούμε να μιλήσουμε περισσότερο για ένα κείμενο αγάπης προς τον δάσκαλο, μια αγωνία για την εκπαίδευση του γιου του ώστε να γίνει ένας σωστός πολίτης, παρά για ένα κείμενο-παρέμβαση στα χωράφια κάποιου εργαζόμενου και δη δασκάλου.

Ο Λίνκολν στο γράμμα του μπορώ να πω πως αρθροίζει τις αναδυόμενες αξίες των Ηνωμένων Πολιτικών Αμερικής και τις αναθέτει ευγενικά σε κάθε δάσκαλο της εποχής. Κι αυτές οι αξίες, γραμμένες στα μέσα του 1850, δεν είναι καθόλου ξεπερασμένες σήμερα.

Το θρυλικό γράμμα του Αβραάμ Λίνκολν ! Continue reading

1906 San Francisco Earthquake

Η ισχυρή σεισμική δόνηση εκδηλώθηκε στις 5:12 το πρωί της 18ης Απριλίου 1906 και διήρκεσε 48 δευτερόλεπτα.

Το επίκεντρό της εντοπίστηκε στη θαλάσσια περιοχή του Σαν Φρανσίσκο, τρία χιλιόμετρα δυτικά της πόλης. Ήταν μεγέθους 7,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, ενώ άλλοι επιστήμονες ανεβάζουν το μέγεθός του στα 8,3 Ρίχτερ. Προκλήθηκε από το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα, που αποτελεί και σήμερα τον φόβο και τον τρόμο των κατοίκων της Καλιφόρνιας. Continue reading

Το Μυστικό του Χριστόφορου Τριάντη

23032839_2044426709123664_7592990774265132860_n

………Στο κελί που έχτισες

με θλίψη, ρυτίδες και εκμαγεία,

μην περιμένεις ο χρόνος

να σε λυπηθεί,

Μάταια θ’ ανοίγεις τις πύλες

να δεις

που πάνε τα πουλιά.

Μέσα σου είναι το λάθος.

Αυτό είναι το μυστικό»

* Premier secret confié à Vénus. François Jouffroy, 1839

Πού πηγαίνει η παιδική μας αθωότητα;

72445

 

Παιδική ηλικία: αθωότητα, ανεμελιά, φαντασία, πίστη στο ανέφικτο, στο «μαγικό».
Που πηγαίνουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μας με τα χρόνια; Πόσο απομακρυνόμαστε από το παιδί που κάποτε ήμασταν;
Τι κρατάμε και τι χάνουμε; Πόσο συχνά αναπολούμε στιγμές όπου όλα έμοιαζαν αλλιώς, όλα έμοιαζαν με παιχνίδι, με περιπέτεια.
Κι αναρωτιόμαστε τι έγινε στην πορεία. Πότε έφυγαν όλα αυτά και τη θέση τους πήρε η συνεχής πίεση του χρόνου, το άγχος, ο στεγνός ρεαλισμός και η αγωνία για το αύριο;

Σαν ενήλικες γινόμαστε πιο πραγματιστές, πιο «πεζοί», πιο υπεύθυνοι, πιο σοβαροί. Ξαφνικά δεν επιτρέπονται οι «τρέλες» γιατί δεν ταιριάζουν με τους κοινωνικούς μας ρόλους. Εγκλωβιζόμαστε στον καθωσπρεπισμό και χάνουμε σταδιακά την ταυτότητά μας. Όταν ρωτάμε τους ενήλικες ποια είναι τα «θέλω» τους, τα όνειρά τους δυσκολεύονται να τα κατονομάσουν κι όταν το κάνουν προβάλουν τις αμφιβολίες τους, αλλά και πολλά πιθανά εμπόδια ή δικαιολογίες που δεν τους αφήνουν να φτάσουν στο στόχο τους. Continue reading